Chapter Two

- Clemons! Hawitt! Co wy wyprawiacie?! - wrzasnęła na całą klasę nauczycielka.

Westchnęłam wiedząc co za chwilę się stanie.

- Ta dziwka nie szanuje zmarłych! Cieszy się z ich odejścia! - krzyknęła Alex.

- Jeśli mówisz coś na forum klasy - wstań!

Alex wykonała proźbę pani Honeycutt oraz wyszła pod tablicę wbijając we mnie pełne nienawiści spojrzenie.

- Widziała pani wypowiedź tej szmaty? 

- Panno Clemons! Słownictwo! - syknęła. - Jaką wypowiedź? O czym pani mówi, panno Clemons?

Nie odpowiedziała, tylko weszła na tą samą stronę internetową, na której wcześniej czytałam.

- "Czuję się z tym niesamowicie. Nigdy nie czułam się lepiej. Sława z takiego pokoju to zaszczyt."

Po moich słowach cała klasa zamilkła. 

Błagam, oni też są tacy głupi czy tylko udają?

Nauczycielka zamilkła na chwilę i wpatrywała się w komputer.

- Wróćmy do lekcji. - powiedziała pod nosem.

Dryyyyyyyyyń!

Wszyscy opuścili klasę, natomiast ja pozostałam z panią Honeycutt sam na sam.

- Proszę pani? - spytałam, kiedy milczała jak grób.

- Co to miał znaczyć, panno Whitaker?! Nie możesz tak wypowiadać się publicznie! 

- Nie wyczuła pani sarkazmu?

Westchnęła.

- Elisabeth.. to nie brzmiało jak sarkazm..

- Ale był! - krzyknęłam bezsilnie.

- Robi nam Pani złą repytację, panno Whitaker..

- Więc tutaj chodzi o reputację szkoły, tak? Bez znaczenia jest to, że niedość, że dziennikarze śledzą mój ruch dwadzieścia cztery godziny na dobę, jestem gwiazdą internetu znaną z "gardzenia zmarłymi" mimo, że moja wypowiedź była sarkastyczna oraz mało mi brakuje do nękania, tak?

Nauczycielka milczała.

- Do widzenia. - warknęłam i wyszłam prędko z sali biologicznej kierując się wzdłuż korytarza.

Zatrzymałam się gdzieś koło łazienki i zerknęłam szybko na mój plan lekcji.

W-F

J. Francuski

Geografia

Muzyka

Westchnęłam i stwierdziłam, że nie chce mi się iść na kolejne cztery lekcje, więc na czas przerwy schowałam się w łazience.

Zamknęłam się w łazience, myśląc o tym co stało się dzisiejszego dnia.

Dlaczego ludzie nie potrafią odróżnić sarkazmu od normalnej wypowiedzi? Czy to naprawdę takie trudne?

Dlaczego dziennikarze wycieli moją wypowiedź o tym, że ich pytania są bardziej niż oczywiste? To było specjalny ruch, żeby sprawić, że będę mieć problemy?

Dryyyyyyyyń!

Po dzwonku na lekcje zaczekałam jeszcze trochę w łazience, następnie gdy zrobiło się mniej tłoczno opuściłam pomieszczenie. Po wejściu do szatni zabrałam swój szary płaszcz i czerwony szalik, następnie szybko wybiegłam z budynku szkoły.

Zaczęłam szybko biec, aby uniknąć dziennikarzy, ale niestety ta umiejętność coś mi nie wychodzi.

- Czy przed śmiercią Amandy pokłóciłyście się i właśnie dlatego tak się o niej wypowiedziałaś?

- Nie będę odpowiadać na wasze oczywiste pytania. - mruknęłam pod nosem.

Pobiegłam najszybciej jak umiałam przed siebie mając nadzieję, że dziennikarze nie będą mnie gonić.

- Wow.. uważaj trochę. - usłyszałam, od osoby na którą przez 

Podniosłam wzrok na osobę, która wypowiedziała te słowa. Był to wysoki brunet, o brązowych oczach.

- Emm.. przepraszam. Nie widziałam Cię. - powiedziałam i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę ile moich łez jest na moim policzkach i jak beznadziejnie muszę wyglądać z rozmazanym tuszem na policzkach.

- Justin. - powiedział, wystawiając do mnie rękę.

- Każdemu przedstawiasz się po wpadnięciu na ulicy? - spytałam.

- Tylko wybranym... - powiedział, następnie się zaśmiał.

Miałam naprawdę dość wszystkich wydarzeń z tego dnia i tylko tego brakowało, żeby jakiś przypadkowy koleś na ulicy na, którego przypadkowo wpadłam jeszcze bardziej zepsuł mi ten dzień.

- W takim razie jestem zaszczycona, ale widocznie powinieneś tą szansę ofiarować komuś innemu. - powiedziałam ocierając łzę z policzka.

- Właśnie myślę, że ty idealnie się nadajesz.

Nic nie odpowiedziałam, tylko ruszyłam przed siebie jeszcze szybciej niż wcześniej. Odwróciłam się zobaczyłam, że rzekomy Justin stał nadal w tym samym miejscu, jednak ja nie miałam czasu sie tym martwić.

Miałam to wszystko w dupie. Głęboko w dupie.

Kiedy szybko pobiegłam do domu, rzuciłam się na łóżko. Leżałam i myślałam nad wydarzeniami z dzisiejszego dnia, że nawet nie pamiętam kiedy zasnęłam.